Πότε είναι απαραίτητη η ορθοδοντική θεραπεία;
Ορθοδοντική θεραπεία θεωρείται απαραίτητη σε περιπτώσεις με οδοντικές. σκελετικές και λειτουργικές ανωμαλίες του στόματος. Ο ορθοδοντικός καλείται να επιτύχει κατά περίπτωση έναν ή περισσότερους από τους παρακάτω στόχους:
α) Σωστή λειτουργία του στόματος (μάσηση, ομιλία)
β) Διευκόλυνση της στοματικής υγιεινής, με συνέπεια λιγότερα μελλοντικά προβλήματα στα δόντια και ούλα και μεγαλύτερη διάρκεια παραμονής τους στο στόμα. Είναι φανερή η διαφορά της κατάστασης των ούλων στις παρακάτω εικόνες πριν και μετά τη θεραπεία.
γ) Διευκόλυνση του γενικού οδοντιάτρου και των άλλων ειδικοτήτων καθώς και καλύτερη πρόγνωση κατά την εκτέλεση των οδοντιατρικών εργασιών (σφραγίσματα, γέφυρες, οδοντοστοιχίες, θεραπείες των ούλων και του περιοδοντίου) με τη διευθέτηση των δοντιών και τη λειτουργική αποκατάσταση του στόματος.
δ) Περιορισμός πιθανότητας καταγμάτων δοντιών ιδίως όταν αυτά προβάλλουν έξω από τα χείλη, κυρίως σε νεαρά άτομα, όπως συνέβη στο περιστατικό της εικόνας.
ε) Περιορισμός πιθανότητας εμφάνισης προβλημάτων στην κροταφογναθική άρθρωση, δηλαδή την περιοχή σύνδεσης της κάτω γνάθου με το κρανίο.
στ) Όμορφο χαμόγελο και πιο ευχάριστο πρόσωπο με συνέπεια την ενίσχυση της αυτοπεποίθησης του ατόμου.
Ποια είναι η κατάλληλη ηλικία για τον πρώτο ορθοδοντικό έλεγχο;
Όλα τα παιδιά πρέπει να υποβάλλονται σε ορθοδοντικό έλεγχο το αργότερο μέχρι την ηλικία των 7 ετών. Τόσο ορισμένα οδοντικά προβλήματα όσο και προβλήματα αρμονίας του προσώπου μπορεί να προληφθούν, εάν διαγνωσθούν έγκαιρα. Η προληπτική ορθοδοντική, η οποία εφαρμόζεται σε μικρές ηλικίες, αντιμετωπίζει προβλήματα, όπως πρόωρες απώλειες παιδικών δοντιών, παρατεταμένο θηλασμό του δακτύλου και προώθηση της γλώσσας.
Η έγκαιρη διάγνωση συχνά συνεπάγεται αποφυγή εξαγωγών μονίμων δοντιών κατά την ορθοδοντική θεραπεία ή και γναθοχειρουργικής επέμβασης, σε περιπτώσεις έντονων σκελετικών προβλημάτων. Οι γονείς, λοιπόν, δεν πρέπει να περιμένουν μέχρι την ολοκλήρωση της ανατολής των μονίμων δοντιών, που συμβαίνει συνήθως σε ηλικία 12 χρόνων.
Γιατί στην ηλικία των 6 - 7 χρόνων πρέπει να γίνει η πρώτη επίσκεψη στον ορθοδοντικό;
Τότε ο ορθοδοντκός μπορεί να εκτιμήσει το πρόβλημα και να προβεί σε προληπτική ή κατασταλτική θεραπεία εάν απαιτείται.
Πόσο διαρκεί μια θεραπεία;
Η διάρκεια της θεραπείας ποικίλλει από μερικούς μήνες μέχρι περίπου δύο χρόνια, ανάλογα με τη φύση και τη βαρύτητα του προβλήματος.
Πρέπει να γίνουν εξαγωγές δοντιών;
Κατ' αρχήν στην διάρκεια της θεραπείας είναι δυνατόν να χρειαστούν εξαγωγές κάποιων παιδικών δοντιών, όταν αυτά παραμένουν περισσότερο από το φυσιολογικό για την ηλικία του παιδιού στο στόμα.
Όμως και μόνιμα δόντια είναι δυνατόν να εξαχθούν, όταν διαπιστώνεται δυσαναλογία μεγέθους δοντιών και γνάθων ή όταν οι εξαγωγές επιβάλλονται από την σκελετική διάπλαση του προσώπου.
Πότε και ποιος αποφασίζει για τις εξαγωγές;
Ο χρόνος της εξαγωγής και το είδος των δοντιών, που θα εξαχθούν ορίζονται μόνον από τον ορθοδοντικό, διότι είναι μια σοβαρότατη απόφαση, που απαιτεί μελέτη και βαθειά γνώση του προβλήματος.
Ποιοι είναι οι πιο κατάλληλοι μηχανισμοί;
Για κάθε πρόβλημα, ο ορθοδοντικός θα κρίνει ποιοι μηχανισμοί ή συνδυασμός αυτών θα το θεραπεύσει καλύτερα.
Όμως οι ακίνητοι μηχανισμοί στις διάφορες παραλλαγές τους εφαρμόζονται στην πλειονότητα των περιπτώσεων.
Ενοχλούν οι μηχανισμοί;
Μια ενόχληση μικρού βαθμού θεωρείται φυσιολογική και είναι αναμενόμενη κατά τα πρώτα 24ωρα μετά την τοποθέτηση ή την ενεργοποίησή των ορθοδοντικών μηχανισμών.
Ποιες είναι οι αιτίες των oρθοδοντικών προβλημάτων;
Τα ορθοδοντικά προβλήματα είναι δυνατόν να οφείλονται σε κληρονομικούς ή σε περιβαλλοντικούς παράγοντες ή σε συνδυασμό των παραπάνω.
Κληρονομικοί παράγοντες είναι π.χ. το μέγεθος των δοντιών, το μέγεθος των γνάθων καθώς και οι σχέσεις μεταξύ τους. Ο κακός συνδυασμός των κληρονομικών χαρακτηριστικών από κάθε γονέα μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα την εκδήλωση ορθοδοντικής ανωμαλίας (π.χ. το παιδί έχει κληρονομήσει μεγάλα δόντια από τον πατέρα και μικρές γνάθους από την μητέρα, και γι' αυτό εμφανίζει συνωστισμό).
Περιβαλλοντικοί παράγοντες είναι οι επιδράσεις του περιβάλλοντος όπως οι μη φυσιολογικές βλαβερές συνήθειες.
Ποιες είναι βλαβερές συνήθειες;
Η στοματική αναπνοή, ο θηλασμός του δακτύλου ή της γλώσσας, το δάγκωμα των νυχιών ή του χείλους ή ξένων αντικειμένων, η πρόωρη απώλεια παιδικών δοντιών, η μονόπλευρη μάσηση.
Πότε θεραπεύονται και και πώς οι βλαβερές συνήθειες;
Ο θηλασμός του δακτύλου στα μικρά παιδιά, σταματά συνήθως στα 2-3 χρόνια. Ένα παιδί που συνεχίζει μετά από αυτήν την ηλικία ή ακόμη και στα σχολικά χρόνια να θηλάζει το δάκτυλό του είναι δυνατόν να υποκρύπτει κάποια ανησυχία και ανασφάλεια, που μπορεί να οφείλεται σε ένα μικρότερο αδελφάκι, σε πολύωρη απουσία των γονέων από το σπίτι, ή τέλος σε αλλαγή σχολείου ή σπιτιού.
Σ' αυτές τις περιπτώσεις η συμπαράσταση, η στοργή, ο φιλικός διάλογος είναι η καλύτερη βοήθεια για να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα στην βάση του.
Το μάλωμα και οι τιμωρίες είναι η χειρότερη οδός. Αντίθετα η επιβράβευση του παιδιού κατά την διάρκεια της προσπάθειας του ή κάποιο συμβολικό δωράκι, όταν καταφέρνει το στόχο του είναι η καλύτερη προσέγγιση.
Εάν ο θηλασμός σταματήσει στα 2-3 χρόνια , είναι πιθανόν κάποιες ελαφρές βλάβες να αυτοδιορθωθούν, χωρίς άλλη παρέμβαση.
Σε επίμονες καταστάσεις ο ορθοδοντικός μπορεί να υποστηρίξει την προσπάθεια των γονέων με τους κατάλληλους μηχανισμούς, οπότε επιτυγχάνεται η διακοπή της έξης.
Ποια είναι τα πλεονεκτήματα μιας έγκαιρης θεραπείας;
1. Μεγαλύτερη πιθανότητα αποφυγής εξαγωγής μονίμων δοντιών.
2. Καλύτερος έλεγχος των σκελετικών προβλημάτων δεδομένου ότι πριν από την εφηβεία ο ορθοδοντικός μπορεί να ελέγξει και να επηρεάσει τη σκελετική αύξηση.
3. Καλύτερη ανταπόκριση των ιστών στην θεραπεία.
4. Μεγαλύτερος βαθμός προσαρμογής των μικρών ασθενών στους μηχανισμούς και καλύτερη συνεργασία.
5. Πρακτικά ευκολότερη θεραπεία, λόγω λιγότερων υποχρεώσεων των παιδιών.
6. Τα μικρότερα παιδιά δεν ντρέπονται και γενικά δεν έχουν τις αναστολές των μεγαλυτέρων.
7. Όταν η θεραπεία αρχίζει νωρίς, στην εφηβεία έχει πια σχεδόν τελειώσει και οι έφηβοι έχουν αυξημένη αυτοπεποίθηση, λόγω της καλύτερης εμφάνισης του στόματος και του προσώπου γενικότερα.
8. Οι ενήλικες ασθενείς, στους οποίους ο σκελετός έχει πλέον διαμορφωθεί, οδηγούνται συχνότερα σε θεραπείες με εξαγωγές μονίμων δοντιών, ή όταν υπάρχουν σκελετικά προβλήματα απαιτείται ίσως και κάποια χειρουργική επέμβαση.
Ποια τα στάδια μιας θεραπείας;
Μία ορθοδοντική θεραπεία περιλαμβάνει δύο στάδια: Αυτό της ενεργού θεραπείας και αυτό της συγκράτησης.
Κατά το στάδιο της ενεργού θεραπείας επιτυγχάνεται το ίσιωμα των δοντιών με τους γνωστούς ορθοδοντικούς μηχανισμούς, που ο γιατρός ενεργοποιεί ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Κατά το στάδιο της συγκράτησης επιτυγχάνεται η διατήρηση του αποτελέσματος. Ο ασθενής φορά τους ειδικούς συγκρατιτικούς μηχανισμούς και επισκέπτεται το ιατρείο όταν ο γιατρός το κρίνει απαραίτητο.
Και τα δύο στάδια είναι πολύ σημαντικά για ένα σωστό τελικό αποτέλεσμα.
Ποιες είναι οι προυποθέσεις για μια επιτυχημένη ορθοδοντική θεραπεία;
Η επιτυχία της θεραπείας προυποθέτει ένα ειδικό ορθοδοντικό και ένα συνεπή ασθενή.
Ο ασθενής είναι συνεπής, όταν ακολουθεί πιστά τις οδηγίες του ορθοδοντικού, προσέχει και δεν καταστρέφει τους ορθοδοντικούς μηχανισμούς, με τη χρήση σκληρών τροφών που τους «σπάνε», τηρεί τα ραντεβού του, επισκέπτεται τον οδοντίατρο τακτικά και φροντίζει να έχει τέλεια στοματική υγιεινή.
Επίσης όταν προσέχει η διατροφή του να είναι υγιεινή (γάλα, κρέας, φρούτα λαχανικά κ.τ.λ.) και αποφεύγει τα γλυκά, καραμέλες, έτοιμα φαγητά γρήγορης εστίασης καθώς και τις κακές συνήθειες όπως δάγκωμα των νυχιών, των μολυβιών και γενικά ξένων σωμάτων.
Τέλος, όταν μετά την αφαίρεση των συγκρατητικών μηχανισμών με συνέπεια φορά τους συγκρατητικούς μηχανισμούς για να αποφύγει πιθανές υποτροπές.
Πηγή: Εταιρία Ορθοδοντικής & Γναθοπροσωπικής Μελέτης & Έρευνας
Ορθοδοντική θεραπεία θεωρείται απαραίτητη σε περιπτώσεις με οδοντικές. σκελετικές και λειτουργικές ανωμαλίες του στόματος. Ο ορθοδοντικός καλείται να επιτύχει κατά περίπτωση έναν ή περισσότερους από τους παρακάτω στόχους:
α) Σωστή λειτουργία του στόματος (μάσηση, ομιλία)
β) Διευκόλυνση της στοματικής υγιεινής, με συνέπεια λιγότερα μελλοντικά προβλήματα στα δόντια και ούλα και μεγαλύτερη διάρκεια παραμονής τους στο στόμα. Είναι φανερή η διαφορά της κατάστασης των ούλων στις παρακάτω εικόνες πριν και μετά τη θεραπεία.
γ) Διευκόλυνση του γενικού οδοντιάτρου και των άλλων ειδικοτήτων καθώς και καλύτερη πρόγνωση κατά την εκτέλεση των οδοντιατρικών εργασιών (σφραγίσματα, γέφυρες, οδοντοστοιχίες, θεραπείες των ούλων και του περιοδοντίου) με τη διευθέτηση των δοντιών και τη λειτουργική αποκατάσταση του στόματος.
δ) Περιορισμός πιθανότητας καταγμάτων δοντιών ιδίως όταν αυτά προβάλλουν έξω από τα χείλη, κυρίως σε νεαρά άτομα, όπως συνέβη στο περιστατικό της εικόνας.
ε) Περιορισμός πιθανότητας εμφάνισης προβλημάτων στην κροταφογναθική άρθρωση, δηλαδή την περιοχή σύνδεσης της κάτω γνάθου με το κρανίο.
στ) Όμορφο χαμόγελο και πιο ευχάριστο πρόσωπο με συνέπεια την ενίσχυση της αυτοπεποίθησης του ατόμου.
Ποια είναι η κατάλληλη ηλικία για τον πρώτο ορθοδοντικό έλεγχο;
Όλα τα παιδιά πρέπει να υποβάλλονται σε ορθοδοντικό έλεγχο το αργότερο μέχρι την ηλικία των 7 ετών. Τόσο ορισμένα οδοντικά προβλήματα όσο και προβλήματα αρμονίας του προσώπου μπορεί να προληφθούν, εάν διαγνωσθούν έγκαιρα. Η προληπτική ορθοδοντική, η οποία εφαρμόζεται σε μικρές ηλικίες, αντιμετωπίζει προβλήματα, όπως πρόωρες απώλειες παιδικών δοντιών, παρατεταμένο θηλασμό του δακτύλου και προώθηση της γλώσσας.
Η έγκαιρη διάγνωση συχνά συνεπάγεται αποφυγή εξαγωγών μονίμων δοντιών κατά την ορθοδοντική θεραπεία ή και γναθοχειρουργικής επέμβασης, σε περιπτώσεις έντονων σκελετικών προβλημάτων. Οι γονείς, λοιπόν, δεν πρέπει να περιμένουν μέχρι την ολοκλήρωση της ανατολής των μονίμων δοντιών, που συμβαίνει συνήθως σε ηλικία 12 χρόνων.
Γιατί στην ηλικία των 6 - 7 χρόνων πρέπει να γίνει η πρώτη επίσκεψη στον ορθοδοντικό;
Τότε ο ορθοδοντκός μπορεί να εκτιμήσει το πρόβλημα και να προβεί σε προληπτική ή κατασταλτική θεραπεία εάν απαιτείται.
Πόσο διαρκεί μια θεραπεία;
Η διάρκεια της θεραπείας ποικίλλει από μερικούς μήνες μέχρι περίπου δύο χρόνια, ανάλογα με τη φύση και τη βαρύτητα του προβλήματος.
Πρέπει να γίνουν εξαγωγές δοντιών;
Κατ' αρχήν στην διάρκεια της θεραπείας είναι δυνατόν να χρειαστούν εξαγωγές κάποιων παιδικών δοντιών, όταν αυτά παραμένουν περισσότερο από το φυσιολογικό για την ηλικία του παιδιού στο στόμα.
Όμως και μόνιμα δόντια είναι δυνατόν να εξαχθούν, όταν διαπιστώνεται δυσαναλογία μεγέθους δοντιών και γνάθων ή όταν οι εξαγωγές επιβάλλονται από την σκελετική διάπλαση του προσώπου.
Πότε και ποιος αποφασίζει για τις εξαγωγές;
Ο χρόνος της εξαγωγής και το είδος των δοντιών, που θα εξαχθούν ορίζονται μόνον από τον ορθοδοντικό, διότι είναι μια σοβαρότατη απόφαση, που απαιτεί μελέτη και βαθειά γνώση του προβλήματος.
Ποιοι είναι οι πιο κατάλληλοι μηχανισμοί;
Για κάθε πρόβλημα, ο ορθοδοντικός θα κρίνει ποιοι μηχανισμοί ή συνδυασμός αυτών θα το θεραπεύσει καλύτερα.
Όμως οι ακίνητοι μηχανισμοί στις διάφορες παραλλαγές τους εφαρμόζονται στην πλειονότητα των περιπτώσεων.
Ενοχλούν οι μηχανισμοί;
Μια ενόχληση μικρού βαθμού θεωρείται φυσιολογική και είναι αναμενόμενη κατά τα πρώτα 24ωρα μετά την τοποθέτηση ή την ενεργοποίησή των ορθοδοντικών μηχανισμών.
Ποιες είναι οι αιτίες των oρθοδοντικών προβλημάτων;
Τα ορθοδοντικά προβλήματα είναι δυνατόν να οφείλονται σε κληρονομικούς ή σε περιβαλλοντικούς παράγοντες ή σε συνδυασμό των παραπάνω.
Κληρονομικοί παράγοντες είναι π.χ. το μέγεθος των δοντιών, το μέγεθος των γνάθων καθώς και οι σχέσεις μεταξύ τους. Ο κακός συνδυασμός των κληρονομικών χαρακτηριστικών από κάθε γονέα μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα την εκδήλωση ορθοδοντικής ανωμαλίας (π.χ. το παιδί έχει κληρονομήσει μεγάλα δόντια από τον πατέρα και μικρές γνάθους από την μητέρα, και γι' αυτό εμφανίζει συνωστισμό).
Περιβαλλοντικοί παράγοντες είναι οι επιδράσεις του περιβάλλοντος όπως οι μη φυσιολογικές βλαβερές συνήθειες.
Ποιες είναι βλαβερές συνήθειες;
Η στοματική αναπνοή, ο θηλασμός του δακτύλου ή της γλώσσας, το δάγκωμα των νυχιών ή του χείλους ή ξένων αντικειμένων, η πρόωρη απώλεια παιδικών δοντιών, η μονόπλευρη μάσηση.
Πότε θεραπεύονται και και πώς οι βλαβερές συνήθειες;
Ο θηλασμός του δακτύλου στα μικρά παιδιά, σταματά συνήθως στα 2-3 χρόνια. Ένα παιδί που συνεχίζει μετά από αυτήν την ηλικία ή ακόμη και στα σχολικά χρόνια να θηλάζει το δάκτυλό του είναι δυνατόν να υποκρύπτει κάποια ανησυχία και ανασφάλεια, που μπορεί να οφείλεται σε ένα μικρότερο αδελφάκι, σε πολύωρη απουσία των γονέων από το σπίτι, ή τέλος σε αλλαγή σχολείου ή σπιτιού.
Σ' αυτές τις περιπτώσεις η συμπαράσταση, η στοργή, ο φιλικός διάλογος είναι η καλύτερη βοήθεια για να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα στην βάση του.
Το μάλωμα και οι τιμωρίες είναι η χειρότερη οδός. Αντίθετα η επιβράβευση του παιδιού κατά την διάρκεια της προσπάθειας του ή κάποιο συμβολικό δωράκι, όταν καταφέρνει το στόχο του είναι η καλύτερη προσέγγιση.
Εάν ο θηλασμός σταματήσει στα 2-3 χρόνια , είναι πιθανόν κάποιες ελαφρές βλάβες να αυτοδιορθωθούν, χωρίς άλλη παρέμβαση.
Σε επίμονες καταστάσεις ο ορθοδοντικός μπορεί να υποστηρίξει την προσπάθεια των γονέων με τους κατάλληλους μηχανισμούς, οπότε επιτυγχάνεται η διακοπή της έξης.
Ποια είναι τα πλεονεκτήματα μιας έγκαιρης θεραπείας;
1. Μεγαλύτερη πιθανότητα αποφυγής εξαγωγής μονίμων δοντιών.
2. Καλύτερος έλεγχος των σκελετικών προβλημάτων δεδομένου ότι πριν από την εφηβεία ο ορθοδοντικός μπορεί να ελέγξει και να επηρεάσει τη σκελετική αύξηση.
3. Καλύτερη ανταπόκριση των ιστών στην θεραπεία.
4. Μεγαλύτερος βαθμός προσαρμογής των μικρών ασθενών στους μηχανισμούς και καλύτερη συνεργασία.
5. Πρακτικά ευκολότερη θεραπεία, λόγω λιγότερων υποχρεώσεων των παιδιών.
6. Τα μικρότερα παιδιά δεν ντρέπονται και γενικά δεν έχουν τις αναστολές των μεγαλυτέρων.
7. Όταν η θεραπεία αρχίζει νωρίς, στην εφηβεία έχει πια σχεδόν τελειώσει και οι έφηβοι έχουν αυξημένη αυτοπεποίθηση, λόγω της καλύτερης εμφάνισης του στόματος και του προσώπου γενικότερα.
8. Οι ενήλικες ασθενείς, στους οποίους ο σκελετός έχει πλέον διαμορφωθεί, οδηγούνται συχνότερα σε θεραπείες με εξαγωγές μονίμων δοντιών, ή όταν υπάρχουν σκελετικά προβλήματα απαιτείται ίσως και κάποια χειρουργική επέμβαση.
Ποια τα στάδια μιας θεραπείας;
Μία ορθοδοντική θεραπεία περιλαμβάνει δύο στάδια: Αυτό της ενεργού θεραπείας και αυτό της συγκράτησης.
Κατά το στάδιο της ενεργού θεραπείας επιτυγχάνεται το ίσιωμα των δοντιών με τους γνωστούς ορθοδοντικούς μηχανισμούς, που ο γιατρός ενεργοποιεί ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Κατά το στάδιο της συγκράτησης επιτυγχάνεται η διατήρηση του αποτελέσματος. Ο ασθενής φορά τους ειδικούς συγκρατιτικούς μηχανισμούς και επισκέπτεται το ιατρείο όταν ο γιατρός το κρίνει απαραίτητο.
Και τα δύο στάδια είναι πολύ σημαντικά για ένα σωστό τελικό αποτέλεσμα.
Ποιες είναι οι προυποθέσεις για μια επιτυχημένη ορθοδοντική θεραπεία;
Η επιτυχία της θεραπείας προυποθέτει ένα ειδικό ορθοδοντικό και ένα συνεπή ασθενή.
Ο ασθενής είναι συνεπής, όταν ακολουθεί πιστά τις οδηγίες του ορθοδοντικού, προσέχει και δεν καταστρέφει τους ορθοδοντικούς μηχανισμούς, με τη χρήση σκληρών τροφών που τους «σπάνε», τηρεί τα ραντεβού του, επισκέπτεται τον οδοντίατρο τακτικά και φροντίζει να έχει τέλεια στοματική υγιεινή.
Επίσης όταν προσέχει η διατροφή του να είναι υγιεινή (γάλα, κρέας, φρούτα λαχανικά κ.τ.λ.) και αποφεύγει τα γλυκά, καραμέλες, έτοιμα φαγητά γρήγορης εστίασης καθώς και τις κακές συνήθειες όπως δάγκωμα των νυχιών, των μολυβιών και γενικά ξένων σωμάτων.
Τέλος, όταν μετά την αφαίρεση των συγκρατητικών μηχανισμών με συνέπεια φορά τους συγκρατητικούς μηχανισμούς για να αποφύγει πιθανές υποτροπές.
Πηγή: Εταιρία Ορθοδοντικής & Γναθοπροσωπικής Μελέτης & Έρευνας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου